Wat heb jij nodig?
Een simpele vraag. Alleen. Een antwoord hierop vinden is niet altijd makkelijk.
Kennen van eigen behoeftes
Weet jij wat je behoeftes zijn? Dan wordt het antwoord al makkelijker.
Maar. We weten vaak niet waar we behoefte aan hebben. Echte behoefte.
Stilte en angst voor afwijzing
Als je niet of niet goed weet wat je behoeften zijn, kan rechtstreeks gevraagd worden naar je behoeften als spannend of bedreigend worden ervaren. Het deel in jou dat de moeite doet om je behoeftes te leren kennen trekt zich terug. En voelt onmachtig.
Zelfs als je wel weet wat er in je geraakt is en wat je wilt zeggen, kun je het moeilijk vinden dit uit te spreken. Vaak speelt de angst voor de reactie van de ander mee als je wel je behoefte aangeeft. Met als gevolg dat je je eigen behoefte, die je toch al niet goed kende weer los laat.
Zo verlies je alleen maar energie. En voedt je je angst.
Hoe komt dat? Je legt de lat hoog omdat je bang bent voor afwijzing of afkeuring. Het deel in je dat je behoeften wel wilt onderzoeken, trekt zich al terug omdat je bang bent niet de juiste bewoordingen te kunnen vinden. Ik zie uitspreken als een vorm van uitreiken. En je uitspreken kan je een gevoel van kwetsbaarheid geven. Bang voor de afwijzing of afkeuring die er op kan volgen.
Samen met de angst voor de mogelijke reactie van de ander heb je zo een dubbele bescherming tegen verandering.
Uitspreken
Terwijl je wel zo verlangt om je uit te kunnen spreken.
Je uitspreken dat je zo verlangt naar meer rust en ontspanning in het moederschap. Naar een balans van tijd met je kindje, tijd voor jezelf en met je partner en tijd om te werken. Naar een gevoel dat goed, goed genoeg is. Naar intimiteit met je gezin. Zo maar enkele voorbeelden die ik van moeders in mijn praktijk hoor.
Wie wil nou niet gezien en gehoord voelen? En waardering krijgen voor wat we doen en wie we zijn?
Angst voor wat je juist niet wilt
Andersom kan het ook. Angst voor het uitspreken wat je niet wilt. Misschien wil je niet dat je kindje met 3 maanden naar de opvang gaat. Of wil je stoppen met borstvoeding. En durf je dit niet te uiten.
Weten wat je niet wilt, brengt je al dichterbij wat je wel wilt. Maar nog steeds zit je met de angst voor afwijzing. Omdat je je niet uit durft te spreken.
Maar, wat kun je dan wel doen? Hieronder geef ik je een handvat hoe je kunt leren je wel uit te gaan spreken.
4 stappen om je uit te spreken
Ik geef je alvast een handvat hoe je je uit kunt leren spreken:
- Waarneming
- Gevoelens herkennen, erkennen en uitspreken
- Geef je behoefte aan
- Leren verzoeken
- Waarneming: Wat zijn de feiten vanuit mij bezien? Wat is het dat ik zie? Niet wat ik denk, niet hoe ik er over oordeel, geen interpretatie dus. Maar puur wat neem ik waar?
- Gevoelens herkennen, erkennen en uitspreken: Welk gevoel roept die waarneming bij me op? Het gaat er weer niet om hoe ik erover denk.
- Behoefte: Welke behoeften spelen een rol in de situatie waar het over gaat? En welke verantwoordelijkheid neem ik hierbij.
- Leren verzoeken. Welk concreet verzoek kan ik aan degene met wie ik in gesprek ben doen, die in mijn behoefte voorziet. En belangrijk, om geen eis neerleggen.
Jouw binnenwereld
Soms is een gesprek met een ander de ingang. Vaak geeft jouw eigen binnenwereld ook al de sleutel tot inzicht en verandering.
Projectie en begrenzen
Een voorbeeld. Een moeder in mijn praktijk vertelde mij dat ze het moeilijk vind om grenzen aan te voelen en aan te geven. Het gevolg van niet begrenzen was dat ze veel bozer reageert op haar kinderen en man dan ze zou willen. En zich hier vervolgens schuldig over voelt.
Wat hier gebeurt is dat deze moeder haar ongenoegen projecteert op haar kinderen en man. En hoe dit haar weerhoudt om naar zichzelf te kijken.
Klaagmodus
Herkenbaar? Als je eenmaal in de boosmodus zit (of de klaagmodus), is het ontzettend moeilijk hier uit te komen. Wat je doet is je ongenoegen op de ander projecteren. Dit kan zich op verschillende manieren uiten; de een wordt boos, de ander klaagt, of kropt het op.
Primaire emotie
Boosheid is vaak een secundaire emotie. Ik neem je mee in mijn eigen proces ten tijde van mijn postpartum depressie. Ik reageerde ook vaak erg boos. Ik onderzocht wat er onder die boosheid lag. Dat was jaloersheid en eenzaamheid. Wat ik meende te zien waren moeders die het makkelijk af leken te gaan. Met een huilbaby was ik uitgeput en jaloers op moeders wiens babytje in bed lag te slapen. Dit riep gevoelens van eenzaamheid, frustratie en machteloosheid op. Het gevoel geen goede moeder te zijn. Mijn onderliggende behoefte was op fysiek vlak rust, lucht en ruimte en op emotioneel vlak geruststelling, ondersteuning, vertrouwen en mededogen. Ik vond het heel moeilijk dit zelf te herkennen en erkennen. Laat staan om hulp hierbij te vragen.
Op zoek naar je behoeften en leren verzoeken
Je gedrag en je gevoelens zijn signalen die aangeven of je behoeften geheel of gedeeltelijk zijn vervuld. Als je het moeilijk vind om woorden te geven aan wat je waarneemt, je gevoelens of je behoeften, is het ook erg lastig om te leren verzoeken. Ik help jou om je verhaal te vertellen. In alle rust. Zo geven we samen woorden aan wat je nodig hebt.
Oefen in het delen van je kwetsbaarheid
Het gedrag van de ander heb je niet in de hand, je kunt wél zelf bepalen hoe jij reageert. Door die keuze te maken vergroot jij je cirkel van invloed.
Hoe zou het voor je zijn om in het gesprek met de ander je eigen cirkel van invloed te vergroten. Minder last te hebben van negatieve denkpatronen? Zodat jij gedrag kunt bespreken op een oprechte, verbindende en empathische manier?
Ben jij een moeder die haar eigen behoeftes wilt onderzoeken en zich wil gaan durven uitspreken? Wil jij oefenen in het gesprek in stapjes te voeren? Ben je benieuwd wat ik voor je kan doen? Stuur me een bericht (eefje@meerdanmoeder.nl). Of plan hier een vrijblijvend kennismakingsgesprek met me in!